آن کلام سراسر زیبا.

نگاهش که می‌کنی زیباست؛ در پیچ و خم الفاظش که گرفتار می‌شوی، زیباست؛ به نسیم ملیح آیاتش که گوش جان می‌سپاری، زیباست؛ می‎نویسی‌اش زیباست؛ می‎خوانی‌اش زیباست؛ از حیاط آیاتش که می گذری زیباست؛ گل‌های نرم و رنگارنگ و خوش عطرش را که با دستانت می‌نوازی، زیباست امّا. امّا هنگامی که می‌ایستی و با ذرّه‌بین اندیشه‌ات آن را می‌کاوی، می‌شکافی، هر آیه را خوب زیر دندان می‌جَوی، می‌بلعی و چشمانت را گاه ریز و گاه گرد می‌سازی، به عقب باز می‌گردی و بعضی آیه‌ها را دوباره می‌خوانی و بعضی دیگر را سه‌باره و چهارباره، پیچ و تاب زلف واژگانش را که از هم می‌گشایی و پرده‌ها را که کنار میزنی و سرانجام، به آن سرای روشن پر از معنا بار میابی و با ادب، دم در می‌نشینی و جلوتر نمی‌روی؛ آنگاه است که قرآن، زیبا و بلکه زیباتر و زیباتر هم می‌شود.